Co oznacza Dojrzała mistrzyni kokieterii

Co to znaczy: Pierwszą ogromną kokietką naszej literatury jest niewątpliwie Telimena. To prawdziwa mistrzyni kokieterii. Stroi się, zwraca na siebie uwagę opowiadaniem anegdot, chwaleniem się tym, co działo się „w Peterburku” i opowieściami o tym, co trzyma w swym „biurku”. By mieć pewność, iż jest zauważana, spóźnia się na wspólne posiłki, żeby oczy gości zwracały się w jej stronę. W okresie grzybobrania szuka w najwyższym stopniu urokliwego miejsca, gdzie dobrze prezentowałaby się jej uroda:Telimena ni wilczych, ni ludzkich nie zbiera,Roztargniona, znudzona dokoła spoziera,Z głową w górę zadartą. Więc Pan Rejent w gniewieMówił o niej, iż grzybów szukała na drzewie;Asesor jej złośliwiej równał do samicy,Która miejsca na gniazdo szuka w rejonie.(...)Stanąwszy nad strumieniem, rzuciła na trawnikZ ramion swój szal powiewny, czerwony jak krwawnik,I podobna pływaczce, która do kąpieliZimnej schyla się, nim zanurzyć ośmieli,Klęknęła i bez pośpiechu chyliła się bokiem;Wreszcie, jakby porwana koralu potokiem,Upadła i cała wzdłuż się rozpostarła,Łokcie na trawie, skronie na dłoniach oparła,Z głową, w dół skłonioną; na dole, u głowy,Błysnął francuskiej książki papier welinowy(...)Niestety!Wszystkie tego obrazu wdzięki i zaletyDarmo czekały znawców, nikt nie zważał na nie,Tak mocno zajmowało wszystkich grzybobranie.(Adam Mickiewicz, Pan Tadeusz) Telimena kokietuje nawet nieobecnych: jej życie to wieczne pozowanie – na wypadek, gdyby miał ją zobaczyć mężczyzna. Gdy panowie są obecni, kokietuje wszystkich naraz: młodego Tadeusza, dojrzałych Hrabiego i Rejenta. A równocześnie, gdy zostaje z nimi na osobności, dla każdego potrafi znaleźć odpowiednie wyraz, odpowiedni kluczyk do serca. W obecności Hrabiego pozuje na miłośniczkę malarstwa i literatury, kobietę światową, o niebywale romantycznej naturze. Tadeuszowi mówi w prostych wyrazach o swych uczuciach i unika, jak może, podkreślania różnicy wieku, nie przedstawiając się, jak długo może, jako jego ciotka... Kokietuje, ponieważ lubi się podobać i zwracać na siebie uwagę, ponieważ jest atrakcyjną, aczkolwiek pustą kobietą, lecz także dlatego, iż chce złapać męża, co jej się koniec końców udaje, gdyż jest nie tylko zdolną do sentymentalnych westchnień, lecz i niebywale praktyczną, chcącą zapewnić sobie pewną przyszłość. I taka przyszłość niewątpliwie czeka ją przy Rejencie, który się z nią zaręcza w finale poematu. Hrabiemu, domagającemu się od niej względów, już jako narzeczona innego, postawi warunek: lub jasna deklaracja codo małżeństwa, lub rozstanie