Co oznacza Bezsilność i człowieczeństwo cierpiącego

Co to znaczy: Niekiedy eksponowaniu poprzez twórcę cierpienia Chrystusa towarzyszy zwątpienie w jego boską zbawczą moc. Cierpienie Chrystusa eksponował na przykład młodopolski pisarz Jan Kasprowicz w hymnie Dies irae (Gniew Boży). Głowa Jezusa w cierniowej koronie pokazana w nim została z naturalistyczną dokładnością. W tym katastroficznym hymnie Chrystus cierpi wspólnie z udręczoną ludzkością, lecz... jest bezsilny. Głowa w cierniowej koronie budzi przerażenie i skłania do pesymizmu: męka Chrystusa wpisuje się w katastroficzny nastrój utworu, lecz nie niesie pocieszenia, zbawienia. Motyw bezsilności i człowieczeństwa cierpiącego Chrystusa pojawia się także w literaturze Tadeusza Różewicza. Trudno dopatrzeć się wiary w odkupienie w tych wierszach jak Drewno, eksponujących jakże ludzkie, a może nawet zwierzęce cierpienie. Podobnie jest w wierszu Biel, gdzie pojawia się motyw baranka (znak Chrystusa) „ z chorągiewką wbitą w oko”. Na naszych oczach umiera znak cierpienia, lecz i odkupienia. Jakże pesymistycznie brzmią słowa parafrazujące modlitwę:oszukali barankaopluli barankaskazali barankapowiesili barankapogardą okryliśmiechem przebilikłamstwem nakarmilibaranka białegoktóry gładziłgrzechy tego świataA więc – zgon symbolu, zgon Boga, niemożność przebaczenia win („zgładzenia grzechów tego świata”), zgon religii, brak nadziei – to bardzo typowe dla utworów Różewicza stwierdzających kryzys wartości i cywilizacji. Na tak daleko idącą interpretację pozwala zakończenie wiersza:baranek leżyna sekcyjnym stoleprzystrojony zieleniąnadziany nadziejąwkoło siedzą kupki nieczystościw białych pióropuszachktórymi poruszawiatr dziejów(Tadeusz Różewicz, Biel) Koniec rytuałów, zgon baranka, zwycięstwo naturalizmu, a wszystko to ma związek z „wiatrem dziejów”, a więc okrutną historią, która funduje nam wojny i przemoc