System wielopartyjny co to znaczy.
Definicja System wielopartyjny w polityce. Jak wygląda pomiędzy więcej niż dwiema partiami, co.

Czy przydatne?

Definicja System wielopartyjny

Co oznacza Mechanizm wielopartyjny charakteryzuje się rywalizacją pomiędzy więcej niż dwiema partiami, co minimalizuje szanse na rząd jednopartyjny, a powiększa prawdopodobieństwo koalicji. Trudno jest jednak zdefiniować mechanizm wielopartyjny posługując się kryterium liczby dominujących partii, jako iż mechanizmy takie opierają się czasami na koalicjach, gdzie skład wchodzą również mniejsze partie. Owe koalicje są zawierane po to, by nie dopuścić większych partii do władzy. Precyzyjnie to przydarzyło się w latach 50. ubiegłego wieku Francuskiej Partii Komunistycznej (PCF) i Włoskiej Partii Komunistycznej (PCI), poprzez cały czas jej istnienia. Jeżeli prawdopodobieństwo wystąpienia rządu koalicyjnego jest parametrem wielopartyjności, to ta regulacja obejmuje kilka podkategorii. Przykładowo, do lat 90. XX wieku mogło się wydawać, iż Niemcy mają mechanizm "dwu-i-półpartyjny", gdyż poparcie wyborcze Unii Chrześcijańsko-Demokratycznej (CDU) i Socjaldemokratycznej Partii Niemiec (SPD) było mniej więcej równe zaufaniu wyborców, jakim cieszyli się konserwatyści i laburzyści w Ogromnej Brytanii. Mimo to mechanizm "głosu podwójnego" zmuszał te partie do zawiązywania koalicji z niewielką Wolną Partią Demokratyczną (FDP). Włoska wielopartyjność tradycyjnie obejmuje sporą liczbę względnie małych partii. Dlatego nawet włoskiej partii Chrześcijańskiej Demokracji rzadko kiedy udawało się uzyskać 40% głosów. Sartori (1976) rozróżniał dwa typy mechanizmów wielopartyjnych, które nazwał umiarkowanymi i spolaryzowanymi systemami pluralistycznymi. Wg tej kategoryzacji umiarkowany pluralizm istnieje w tych państwach jak Belgia, Holandia, Norwegia, gdzie różnice ideologiczne pomiędzy kluczowymi partiami są znikome i gdzie panuje ogólne upodobanie do tworzenia koalicji i zbliżania się do centrum. Z drugiej strony, ze spolaryzowanym pluralizmem mamy do czynienia wtedy, kiedy bardziej wyraźne różnice ideologiczne dzielą kluczowe partie, nie mniej jednak nie wszystkie z nich zajmują stanowisko antysystemowe. Cieszące się sporym poparciem w wyborach partie komunistyczne, takie jakie do lat 90. XX wieku istniały we Francji, Włoszech i Hiszpanii, albo znaczne ruchy faszystowskie, takie jak Włoski Ruch Socjalny (powstały na nowo w roku 1955 jako "pofaszystowski" Sojusz Narodowy), stanowią dowody na istnienie pluralizmu spolaryzowanego. Zaletą mechanizmów wielopartyjnych to jest, iż tworzą wewnętrzny mechanizm wzajemnej kontroli w rządzie i są przychylnie nastawione do debaty, pojednania i kompromisu. Mechanizm formowania się koalicji i dynamika jej utrzymania zapewniają sporą otwartość, która nie może nie uwzględniać rywalizujących poglądów i interesów. Tak więc w Niemczech Wolni Demokraci wywierają umiarkowany wpływ zarówno na konserwatywną Unię Chrześcijańsko-Demokratyczną jak i na Socjaldemokratyczną Partię Niemiec. W landach, gdzie uformowała się koalicja SPD-Zieloni, obecność Zielonych pomogła przyspieszyć uwzględnienie w programie politycznym spraw związanych ze środowiskiem naturalnym. Podobnie wielopartyjne cechy mechanizmu szwedzkiego, które sprawiają, iż rząd koalicyjny nie jest rzadkością, zachęciły Szwedzką Socjaldemokratyczną Partię Robotniczą do zbudowania szerokiego porozumienia w kwestii opieki socjalnej i do realizowania umiarkowanej polityki, która nie zraża interesów biznesu. Polityka przekonań i radykalizm ideologiczny, które ilustrował np. thatcheryzm w Ogromnej Brytanii lat 80. i 90. XX wieku, w systemie wielopartyjnym byłyby zatem nie do pomyślenia. Kluczowa krytyka mechanizmu wielopartyjnego dotyczy pułapek i trudności, jakie wiążą się z tworzeniem koalicji. Powyborcze negocjacje i przetargi, które odbywają się, gdy żadna z partii nie jest na tyle silna, by rządzić samodzielnie, mogą trwać tygodniami, a niekiedy (jak w Izraelu, czy we Włoszech) miesiącami. Poważniejszą sprawą jest fakt, iż rządy koalicyjne mogą być podzielone i niestabilne, gdy zwracają większą uwagę na kłótnie pośród partnerów koalicyjnych, niż na zadania rządu. Jako klasyczny tego przykład zmienia się regularnie Włochy, gdzie po roku 1945 następne rządy działały przeciętnie poprzez moment raptem dziesięciu miesięcy. Niemniej jednak błędem byłoby sugerowanie, iż koalicje zawsze powiązane są z niestabilnością, czemu wyraźnie zaprzecza spis stabilnych i efektywnych rządów koalicyjnych w Niemczech i w Szwecji. Właściwie, pod pewnymi względami, włoskie doświadczenie jest osobliwe, bo równie wiele zawdzięcza kulturze politycznej państwie i ideologicznemu zabarwieniu swojego mechanizmu partyjnego, co dynamice wielopartyjności. Ostatnim problemem jest fakt, iż zmierzanie w kierunku umiarkowania i kompromisu może oznaczać, że mechanizmy wielopartyjne są tak zdominowane poprzez polityczne centrum, iż nie są w stanie zaproponować wyraźnej alternatywy ideologicznej. Polityka koalicyjna charakteryzuje się z natury skłonnością do negocjacji i pojednania, poszukiwaniem wspólnej płaszczyzny, a nie przekonaniami i polityką zasad. Ten mechanizm można skrytykować jako skrycie niemoralny, jako iż partie są zachęcane do tego, by na swej drodze do władzy porzuciły politykę i zasady. Może to także doprowadzić do nadreprezentacji partii i interesów centrystycznych, szczególnie gdy, tak jak w Niemczech, mała partia z centrum jest jedynym realnym partnerem koalicyjnym dla większych partii konserwatywnych i socjaldemokratycznych. W istocie to jest czasami postrzegane jako jedna z wad mechanizmu wyborczego opartego na reprezentacji proporcjonalnej, który przez gwarantowanie, iż reprezentacja partii w parlamencie odzwierciedla ich siłę wyborczą, sprzyja polityce wielopartyjnej i rządowi koalicyjnemu. Źródło: A. Heywood, Politologia, Warszawa 2006

Czym jest System wielopartyjny znaczenie w Słownik S .