Definicja Syjonizm

Co oznacza Syjonizm - termin wprowadzony w 1890 roku poprzez Natana Birnbauma, który głosił odrodzenie narodu żydowskiego w jego ojczyźnie - kraju Izrael. Teoretykiem syjonizmu i założycielem w roku 1897 Światowej Organizacji Syjonistycznej (World Zionist Organization, WZO) był żydowski poeta i dziennikarz z Węgier, Theodor Herzl. Syjonizm jest ustaloną koncepcją narodową i zarazem ruchem politycznym związanym z dążeniem Żydów do powrotu do Ziemi Obiecanej - do Palestyny i na świętą górę Syjon, skąd po 135 r. n.e. zostali oni wypędzeni. Syjonizm jest ideologią o zabarwieniu rasistowskim, gdyż opiera się na koncepcji narodu wybranego i na wyższości judaizmu, narodowego mechanizmu religijnego, definiującego rasowo-etniczną odrębność Żydów. Geopolitycznym składnikiem syjonizmu była ogłoszona w 1917 roku deklaracja lorda Balfoura zapewniająca poparcie Ogromnej Brytanii dla utworzeniu państwa żydowskiego w Palestynie. Stworzenie Izraela i odrodzenie języka hebrajskiego, jako języka oficjalnego, było powiązane w sporym stopniu z ideologią syjonizmu. Równocześnie należy sobie zdawać sprawę, iż Żydzi mieszkający w Izraelu, a jeszcze bardziej w innych krajach świata, reprezentują wielkie zróżnicowanie ideowe, polityczne, nawet rasowo-etniczne, gdyż Żydzi z Rosji albo Jemenu mają, poza religią, mało wspólnego z Żydami amerykańskimi albo brytyjskimi. Syjonizm kształtował się w XIX wieku w różnych okolicznościach i częściach Europy. Punktem wyjściowym było założenie, iż powrót do Palestyny można osiągnąć swoimi siłami, nie czekając na Mesjasza. Syjonizm był inspirowany narastającymi w XIX-wiecznej Europie nacjonalizmami i stanowił on pewną odpowiedź na rosnące w wielu państwach nastroje antysemickie. Postawa socjalna ludności żydowskiej mieszkającej w państwach europejskich i stopień jej asymilacji były różne. W Ogromnej Brytanii, Francji, Niemczech i Holandii ludność ta w dużej mierze identyfikowała się z narodami owych krajów, z kolei w Rosji i Europie Wschodniej postępował mechanizm segregacji i kształtowania się swoistego nacjonalizmu żydowskiego. Kluczową powodem specyficznej postawy Żydów na wschodzie Europy było ich powyżej dwustuletnie odizolowanie od miejscowych społeczeństw poprzez ustanowienie tak zwany strefy osiedlenia - obszaru, gdzie mogli zamieszkiwać na terenie Rosji carskiej. W swoim zamkniętym kręgu Żydzi utrzymywali tradycyjny mechanizm wartości określony odmienną religią, poezją, obyczajami, folklorem i kuchnią (potrawy koszerne). Modlili się w języku hebrajskim, z kolei mówili w języku jidysz. Mieli swoje samorządy, swoje prawo, a w szkołach studiowali święte księgi - Torę i Talmud. Żyjąc we własnym środowisku, odizolowani od reszty społeczeństwa, oceniali wydarzenia w państwie i na świecie jedynie poprzez pryzmat interesu ekipy (mniejszości). Z drugiej strony narody Europy Wschodniej postrzegały ich jako odrębną i obcą rasowo mniejszość, regularnie zagrażającą biznesom narodowym. Sąsiedztwo przestrzenne z nimi nie doprowadziło do wspólnoty kulturowej (sąsiedzi, którzy są sobie obcy, wzajemnie się nie znają). Żydzi stali się ekipą, którą obwiniano za wszelakie niepowodzenia społeczeństw, zarówno na szczeblu lokalnym jak i państwowym. Ta atmosfera wzajemnej nieufności stała się powodem rozwoju postawy antysemickiej, która w swojej zwyrodniałej formie przyjmowała postać pogromów ludności żydowskiej i zagarniania jej mienia. W najwyższym stopniu brutalne formy antysemityzm przyjmował w carskiej Rosji. Istnieje zatem związek pomiędzy izolacją Żydów w Rosji a powstaniem zarówno antysemityzmu jak i syjonizmu, z wyjątkiem tego, iż samo sformułowanie tych koncepcji należy bardziej przypisać ustalonym środowiskom Europy Zachodniej