Definicja Stratyfikacja systemu międzynarodowego

Co oznacza Struktura mechanizmu międzynarodowego ujawnia nie tylko polaryzację, lecz i stratyfikację. Definicja stratyfikacji odnosi się do nierównomiernego podziału zasobów pomiędzy różne ekipy krajów; mechanizm międzynarodowy jest ułożony odpowiednio z tym, które państwa dysponują istotnymi zasobami w rodzaju ropy naftowej, siły militarnej czy także są potęgami ekonomicznymi. Stratyfikacja stanowi klucz do zrozumienia radykalnej koncepcji mechanizmu międzynarodowego (którą jeszcze omówimy), lecz jest także istotna dla nie wszystkich realistów. Odmienne mechanizmy międzynarodowe charakteryzują się różnym poziomem stratyfikacji. W 2000 roku stratyfikacja mechanizmu była silna. Wg pewnej ekipy kryteriów, na kilka potęg światowych (Stany Zjednoczone, Japonia, Niemcy, Francja, Ogromna Brytania, Rosja i Chiny) przypadała powyżej połowa całkowitego światowego produktu krajowego brutto, w trakcie gdy pozostałe powyżej 180 krajów dzieliło się drugą połową (zobacz model 4.2). Ze stratyfikacji siły i zasobów płynie podział na tych, którzy mają dobra, swobodnie określanych jako Północ, i tych, którzy są ich pozbawieni - państwa położone normalnie na Południu. Rozróżnienie to ma zasadnicze znaczenie dla przedstawionej w rozdziale 9 analizy międzynarodowej ekonomii politycznej. Stratyfikacja wpływów i zasobów ma własne skutki dla umiejętności sys-temu do samoregulacji, a również dla jego stabilności. Kiedy państwa znajdujące się tuż poniżej dominujących potęg rzucają im wyzwanie, domagając się dostępu do zasobów, mechanizm może się stać wysoce niestabilny. I tak, w latach 30. próby Niemiec i Japonii uzyskania zasobów i zawładnięcia nimi doprowadziły do II wojny światowej. Ekipa krajów z drugiego piętra mechanizmu ma sposobność wygrania konfrontacji, w trakcie gdy państwa rzeczywiście podrzędne w silnie uwarstwionym systemie nie mogą tego osiągnąć (aczkolwiek mogą doprowadzić do poważnych zaburzeń). Narastające potęgi, te w szczególności, które powiększają swe zasoby, zabiegają o status pierwszoplanowego i są gotowe toczyć wojny, by to miejsce osiągnąć. Jeśli nawet pretendenci sami nie rozpoczynają wojny, to mogą to zrobić czołowe mocarstwa, by wyeliminować groźbę straty władzy. Źródło: K. Mingst, Podstawy stosunków międzynarodowych, Warszawa 2006