Instytucjonalizacja co to znaczy.
Definicja Instytucjonalizacja w polityce. Jak wygląda współcześnie właściwością wyróżniającą postęp.

Czy przydatne?

Definicja Instytucjonalizacja

Co oznacza Instytucjonalizacja była od czasów najdawniejszych i jest współcześnie właściwością wyróżniającą postęp wszystkich typów, rodzajów i form stosunków socjalnych. Towarzyszy ona także postępowi stosunków międzynarodowych i nabiera znaczenia wspólnie z tym postępem. Mechanizm instytucjonalizacji tych stosunków znaczy zarazem ich unowocześnianie i stabilizowanie. Definicja "instytucjonalizacja" wywodzi się ze starołacińskiego terminu "institutio" (urządzenie, zwyczaj), utrwalonego w językach europejskich jako organizacja. Ilościowy i jakościowy postęp instytucji podnosi znaczenie mechanizmów instytucjonalizacji w życiu społeczeństw. Mechanizmy te uznane zostały poprzez teoretyków za główne przejawy zmienności w całej historii ludzkich społeczeństw, jednakże poszczególne dyscypliny akcentowały nieco inne aspekty instytucji i instytucjonalizacji. Prawnicy najwcześniej skojarzyli definicja "organizacja" z zespołem norm prawnych, regulujących ustaloną dziedzinę stosunków socjalnych (własności, rodziny, administracji, finansów, przestępstw i tym podobne). Eksperci prawa międzynarodowego rozciągnęli to definicja na pewne typy działań i procedur międzynarodowych (pojednawczych, pokojowych, sądowniczych i tym podobne). Filozofowie definicja "organizacja" zinterpretowali jako to, co jest ustanowione poprzez społeczeństwo, tzn. wniesione poprzez kulturę, wobec tego, co jest naturalne. Socjologowie zaliczyli do instytucji i instytucjonalizacji określone niepersonalne metody działania w imieniu ekipy, charakteryzujące się trwałością i powtarzalnością (na przykład władza polityczna albo służba dyplomatyczna). Prakseologowie uznali za instytucje zespoły współdziałających łudzi, zorganizowane w imię współsprawstwa i mających odpowiednie przygotowanie i wyposażenie. Przesłanki politologicznej interpretacji definicje "organizacja" możemy znaleźć w dziele wybitnego socjologa Bronisława Malinowskiego pt. "Dynamika zmian kultury". Jako instytucję traktował on gdyż zorganizowane działanie ekipy ludzi na rzecz zaspokajania potrzeb ludzkich, a polegające się na normach prawnych albo zwyczajowych (a nawet na mitach i legendach). Od typów zaspokajanych potrzeb uzależniał typologię instytucji. Ogólnie możemy przyjąć, iż instytucje są ustrukturalizowanymi formami organizacji socjalnej i zależą od myślenia wartościującego teraźniejszość i rzutującego w przyszłość. Instytucjonalizacja jest więc źródłem zmian i ewolucji danej zbiorowości. Jest ona inna w poliarchicznym środowisku międzynarodowym niż w hierarchicznym układzie stosunków socjalnych wewnątrz krajów. Geneza mechanizmów instytucjonalizacji w międzynarodowej sferze stosunków socjalnych wiązała się i wiąże z ustalonymi potrzebami regulowania i utrwalania pożądanych działań i interakcji większych albo mniejszych grup uczestników stosunków międzynarodowych. Prowadziła ona i prowadzi do tworzenia trwałych i celowo współdziałających zespołów działań i interakcji międzynarodowych, uzupełniając tradycyjną sieć stosunków dyplomatycznych, kiedy nie mogą one same sprostać nowym potrzebom. W ten sposób powstają nowe węzły komunikowania wzajemnego, tworząc trwałe ramy zbiorowego rozpatrywania i rozwiązywania wspólnych problemów. Mechanizmem sprawczym tworzenia instytucji międzynarodowych od początku XIX wieku były narady dyplomatyczne, które dotąd stanowiły jedynie rozszerzone forum tradycyjnej dyplomacji. Etapowo wprowadzono do nich tak zwany zabiegi czy urządzenia techniczne, jak chociażby periodyczność konferencji dla rozpatrywania pewnych problemów, jak także biura albo sekretariaty dla zapewnienia łączności z członkami konferencji i ciągłości prac pomiędzy sesjami. Walor ciągłości funkcjonowania nabiera gdyż coraz większego znaczenia w rozwoju wielostronnych stosunków pomiędzy krajami. On więc decyduje o procesie tworzenia nowych instytucji międzynarodowych, a zatem o instytucjonalizacji życia międzynarodowego. W najwyższym stopniu znamiennym wyrazem mechanizmów instytucjonalizacji stał się postęp i upowszechnianie się organizacji międzyrządowych po roku 1815, a w szczególności po roku 1945. Były one zakładane i konstytuowane poprzez państwa i działają w ich imieniu przez przedstawicieli rządów. Ich racją bytu jest konsolidowanie i utrwalanie akceptowanego poprzez daną zbiorowość krajów ładu międzynarodowego, odpowiadającego potrzebom i biznesom tychże krajów. Stosunkowo rozwoju agencji międzynarodowych, które spełniają usługi specjalistyczne, uzasadnienie ich istnienia znajduje się coraz częściej w potrzebie polepszania jakości stosunków pomiędzy krajami i jakości życia wewnątrz krajów. Równolegle z postępem ilości instytucji międzynarodowych zarysowała się także tendencja rozszerzania ich kompetencji i funkcji. W różnych dziedzinach i zakresach stosunków międzynarodowych instytucjonalizacja dokonywała się wtedy, kiedy pewna zbiorowość krajów akceptowała ogólnie dotychczasowe działania i interakcje wzajemne (zwyczajowe albo nawykowe) i uznawała za celowe ich powtarzanie, utrwalanie normatywno-organizacyjne i kontrolowanie zbiorowe. Mechanizmy instytucjonalizacji obejmują relacje bilateralne i wielostronne, regionalne i globalne, sojusznicze i wspólnotowe i różne dziedziny życia międzynarodowego. Mają one nieco odmienne znaczenie dla krajów mniejszych i słabszych niż dla mocarstw. Dla tych pierwszych zwiększają one szanse korzystania z zasady suwerennej równości i zmniejszają ewentualne zagrożenia ich potrzeb i interesów, objętych zbiorową ochroną określonej instytucji. Równocześnie instytucjonalizacja chroni dany ład międzynarodowy przed zakusami tych mocarstw, które chciałyby ten ład naruszyć w imię swych hegemonicznych czy egoistycznych interesów. Z tych dwóch znaczeń instytucjonalizacji wynikają także przeciwstawne dążenia do przyśpieszania albo hamowania mechanizmów instytucjonalizacji poszczególnych dziedzin stosunków międzynarodowych (jak na przykład w kwestii realizacji koncepcji "trwałego rozwoju" w świecie). Powyższe przeciwieństwa i tendencje nie występują z sporą siłą w większości pozarządowych instytucji międzynarodowych. Zaznaczają się wyraźnie raczej w takich, które są nastawione na zysk. Z kolei przewarzająca część tych instytucji zakłada sobie pogłębianie solidarności międzynarodowej i zamiany doświadczeń różnych grup zawodowych i grup zainteresowań (oświatowych, kulturalnych, naukowych, sportowych i innych), których to potrzeb instytucje rządowe nie są w stanie zaspokoić. Ów mechanizm instytucjonalizacji stosunków pozarządowych kształtuje sieć więzi i interakcji międzynarodowych, które uzupełniają, wzbogacają i pogłębiają działania i interakcje międzyrządowe, przyczyniając się zarazem do uwiarygodnienia określonego ładu międzynarodowego. Po drodze niejako ułatwiają one rozwiązywanie sprzeczności i łagodzenie napięć pomiędzy krajami, jak także umacnianie nadwątlonych więzi pomiędzy nimi. Wiadomo, iż kanały pozarządowe używane są w szczególności wtedy, kiedy kanały rządowe nie funkcjonują, bo zostały zablokowane. Źródło: J. Kukułka, Wstęp do edukacji o relacjach międzynarodowych, Warszawa 2003

Czym jest Instytucjonalizacja znaczenie w Słownik I .