Definicja Dobra publiczne

Co oznacza Przewarzająca część dóbr to dobra prywatne. Dobro prywatne to takie dobro, które konsumowane poprzez jedną osobę (bez uszczerbku dla niej) nie może być równocześnie konsumowane poprzez kogoś innego. Dobrem prywatnym są lody. Jeżeli jemy porcję lodów, to porcja ta nie może zostać zjedzona poprzez naszego przyjaciela. Ubranie jest także dobrem prywatnym. Kiedy je nosimy, nikt inny nie może nosić go równocześnie. Istnieją jednak dobra, z których możemy używać wszyscy równocześnie. Dobra te nazywane są dobrami publicznymi. Dobro publiczne to takie dobro, które będąc konsumowane poprzez jedną osobę, może być równocześnie konsumowane poprzez innych ludzi. Czyste powietrze jest dobrem publicznym. Jest nim także obrona narodowa i bezpieczeństwo publiczne. Jeśli siły zbrojne strzegą państwie, nasze poczucie bezpieczeństwa w żaden sposób nie ogranicza poczucia bezpieczeństwa innych osób. Nie przypadkiem przewarzająca część dóbr publicznych nie jest dostarczana poprzez producentów prywatnych. Z racji na problem "gapowicza", prywatnym producentom trudno byłoby dostarczyć wystarczającą liczba dobra publicznego. "Gapowicz" to ktoś, kto bezpłatnie konsumuje dobro, którego wytwarzanie wymaga ponoszenia wydatków. Problem "gapowicza" dotyczy właśnie dóbr publicznych, gdyż jeżeli ktokolwiek nabyłby takie dobro, byłoby ono dostępne dla każdego. Przyjmijmy, iż stworzono rynek obrony narodowej. Jeżeli nawet wszyscy odczuwalibyśmy potrzebę obrony, to nie mielibyśmy dostatecznie mocnych bodźców, by zakupić nasz udział w tej obronie. Gdyż wszyscy obywatele mają jednakowe prawo do korzystania z obrony narodowej, występują zatem mocne bodźce, by zaczekać, aż ktoś inny ją nabędzie, zamiast wnosić swój udział do tej obrony. Pasożytujemy na cudzych zakupach. Jest jednak oczywiste, iż jeżeli wszyscy oczekują, iż ktoś inny kupi obronę narodową, nie będzie jej w ogóle. Przezwyciężenie problemu "gapowicza" wymaga określenia metody podejmowania wspólnej decyzji, jaką liczba środków należy przeznaczyć na obronę. Kraj jest powołane do tego, by podejmować takie kolektywne decyzje. Sporo dóbr dostarczanych poprzez kraj ma charakter dóbr publicznych. Obrona narodowa i usługi świadczone poprzez policję są na pewno dobrami publicznymi. Parki narodowe są przypadkiem pośrednim, gdyż niebrzydkie widoki są dobrem publicznym, co najmniej do momentu aż zatłoczenie przybierze zbyt ogromne rozmiary. Z kolei korzystanie z usług gastronomii nie jest dobrem publicznym. Z jednej strony, opierając się na powyższych rozważań można aby wyciągnąć wniosek, iż kraj powinno wytwarzać dobra publiczne, nie powinno z kolei wytwarzać żadnych innych dóbr. Żadna z tych konkluzji nie jest poprawna. Kraj może wytwarzać dóbr publicznych, musi jedynie zapewnić konieczne rozmiary ich produkcji. Wytwarzaniem mogą się zająć dostawcy prywatni, jak to ma miejsce w razie wyposażenia dla armii. W praktyce w różnych państwach powszechnie korzysta się z usług dostawców prywatnych zaopatrujących armie w wyposażenie na zasadach komercyjnych. Coraz powszechniejsze staje się korzystanie poprzez władze lokalne z usług przedsiębiorstw prywatnych w celu usuwania śmieci. Z drugiej strony, nie istnieje taka powód ekonomiczna, z racji na którą kraj w ogóle nie powinno wytwarzać dóbr prywatnych. W większości państw występują przedsiębiorstwa państwowe albo znacjonalizowane gałęzie produkcji. Część spółek państwowych osiąga efekt i jest skuteczna. Niemniej jednak doświadczenia wskazują, iż w wielu okolicznościach prawdopodobieństwo tego, że kraj okaże się efektywnym producentem jest mniejsze niż w razie sektora prywatnego