Co oznacza Emigracja jako wygnanie

Co to znaczy: Emigranci epoki romantyzmu: Słowacki, Mickiewicz, Norwid kreowali się na wygnańców tęskniących za ojczyzną i cierpiących na skutek niemożności powrotu. Juliusz Słowacki w swoim słynnym Hymnie, gdzie podmiot liryczny zapewne można utożsamiać z autorem, skarżył się:Żem regularnie dumał nad mogiłą ludzi,Żem prawie nie znał rodzinnego domu,Żem był jak pielgrzym, co się w drodze trudziPrzy blaskach gromu,iż nie wiem, gdzie się w mogiłę położę,Smutno mi, Boże!(Juliusz Słowacki, Hymn) Równie nostalgiczne echa pojawiają się w wierszu Zygmunta Krasińskiego Z ojców mych ziemi...:Z ojców mych ziemi poprzez wroga wygnanyDeptać musiałem obcych ludzi łanyI słyszeć z dala tych szatanów wycia.Co ziemię moją okuli w kajdany –Jak Dant – poprzez piekło przeszedłem za życia!(Zygmunt Krasiński, Z ojców mych ziemi...) Kreacja na pielgrzyma jest w wierszach romantyków częsta. Adam Mickiewicz jest autorem publicystycznych Ksiąg narodu polskiego i pielgrzymstwa polskiego, będących wyrazem mesjanistycznej myśli poety. Wierzył on, że Polska odegra specjalną rolę w historii świata – odrodzi inne narody Europy Zachodniej, zepsute poprzez materializm. Motorem zaś i odrodzeńczą siłą narodu będą wychodźcy, „pielgrzymstwo”, emigranci. Mowa także w Księgach o zagrożeniu emigracji sporami politycznymi. Dominuje jednak wiara w odrodzeńczą siłę narodu. Wiersz Cypriana Kamila Norwida Pielgrzym to zarówno metafora losu człowieka, jak i emigranta:Wy myślicie, iż i ja nie PanDlatego iż dom mój ruchomyZ wielbłądziej skóry...(...)Przecież ja – aż w nieba łonie trwam,Gdy ono duszę mą porywa,Jak piramidę.(Cyprian Kamil Norwid, Pielgrzym) Podobnie jak w Hymnie Słowackiego pojawia się także w innych utworach motyw zgonu na obczyźnie i pochówku z dala od ojczyzny. Autor Beniowskiego pisze o „niespokojnym łożu” i „zazdroszczeniu mogił popiołom”. W innym jego wierszu Pogrzeb kapitana Meyznera dramatycznie zostaje opisany pochówek ubogiego emigranta, niegdyś bohatera narodowego, uczestnika stworzenia listopadowego, który umarł w paryskim szpitalu. Umarł w nędzy, jego pogrzeb stał się manifestacją patriotyczną polskich emigrantów, kapitał na pogrzeb zebrano z ich dobrowolnych składek:I przeraziła nas wszystkich ta nędza.A jeden z młodszych spytał: „Gdzież go złożą?”Odpowiedziała mu szpitalna jędza:„W święconej ziemi, gdzie poprzez miłość bożąKładziemy poczet nasz umarłych tłumny,W jeden wielki dół – na trumnach trumny”.Więc ów młodzieniec, męki czując szczere,Wydobył złoty jeden pieniądz drobnyI rzekł: „Zaśpiewać nad nim MiserereNiechaj ogródek ma i krzyż osobny...”Zamilkł, a myśmy pochylili głowy,Łzy i grosz sypiąc na talerz cynowy.(Juliusz Słowacki, Pogrzeb kapitana Meyznera) Strofy te nie skłaniają do optymistycznego rozpatrywania losu emigranta. W utworze Norwida Coś ty Atenom zrobił, Sokratesie pisarz, przywołując przykłady ogromnych ludzi, których ciała nie zaznały jednak godnego i spokojnego spoczynku, sugeruje, iż być może podobny los czeka polskiego wieszcza Mickiewicza. Po wyliczaniu „pośmiertnych losów” Sokratesa, Dantego, Kolumba czy Kościuszki pojawia się pytanie: „Coś ty uczynił ludziom, Mickiewiczu?” zakończone długim, dwuwersowym wielokropkiem. Analogiczna budowa wcześniejszych strof, tak samo długich i zaczynających się od tych samych słów, sugeruje podobieństwo losów bohaterów