Definicja Konta księgi głównej i ksiąg pomocniczych

Co to znaczy Konta księgi głównej stanowią część ksiąg rachunkowych, która zawiera zapisy o zdarzeniach w ujęciu systematycznym. Na kontach księgi głównej obowiązuje ujęcie zarejestrowanych uprzednio albo jednocześnie w dzienniku zdarzeń, wedle zasadą podwójnego zapisu. Zapisów na określonym koncie księgi głównej dokonuje się w kolejności chronologicznej. Z kolei konta ksiąg pomocniczych zawierają zapisy będące uszczegółowieniem i uzupełnieniem zapisów kont księgi głównej. Prowadzi się je w ujęciu systematycznym jako wyodrębniony mechanizm ksiąg, kartotek (zbiorów kont), komputerowych zbiorów danych, uzgodniony z saldami i zapisami na kontach księgi głównej. Na kontach ksiąg pomocniczych można pośrodku okresu sprawozdawczego stosować, w okolicy albo zamiast jednostek pieniężnych, jednostki naturalne. Należy wówczas sporządzić na koniec okresu sprawozdawczego kolekcja zapisów dokonanych na kontach ksiąg pomocniczych w jednostkach naturalnych i ustalić ich wartość. Konta ksiąg pomocniczych prowadzi się zwłaszcza dla: środków trwałych, w tym również środków trwałych w budowie, wartości niematerialnych i prawnych i dokonywanych od nich odpisów amortyzacyjnych albo umorzeniowych, rozrachunków z kontrahentami, rozrachunków z pracownikami, a zwłaszcza jako imienną ewidencję wynagrodzeń pracowników zapewniającą uzyskanie informacji, z całego okresu zatrudnienia, operacji sprzedaży (kolejno numerowane swoje faktury i inne dowody, ze szczegółowością konieczną do celów podatkowych), operacji zakupu (obce faktury i inne dowody, ze szczegółowością konieczną do wyceny składników aktywów i do celów podatkowych), wydatków i ważnych dla jednostki składników aktywów, operacji gotówkowych w razie prowadzenia kasy. Kierownik jednostki, uwzględniając rodzaj i wartość poszczególnych grup rzeczowych składników aktywów obrotowych posiadanych poprzez jednostkę, podejmuje decyzję o stosowaniu jednej z następujących metod prowadzenia kont ksiąg pomocniczych dla tych grup składników: ewidencję ilościowo-wartościową, gdzie dla każdego składnika ujmuje się obroty i stany w jednostkach naturalnych i pieniężnych, ewidencję ilościową obrotów i stanów, prowadzoną dla poszczególnych składników albo ich jednorodnych grup wyłącznie w jednostkach naturalnych. Wartość stanu wycenia się co najmniej na koniec okresu sprawozdawczego, za który następują rozliczenia z budżetem z tytułu podatku dochodowego, dokonane na podstawie danych rzeczywistych, ewidencję wartościową obrotów i stanów towarów i opakowań, prowadzoną dla punktów obrotu detalicznego albo miejsc składowania, której obiektem zapisów są tylko przychody, rozchody i stany całego zapasu, odpisywania w wydatki wartości materiałów i towarów dziennie ich zakupu albo produktów gotowych w chwili ich wytworzenia, połączone z ustalaniem stanu tych składników aktywów i jego wyceny i korekty wydatków o wartość tego stanu, nie potem niż dziennie bilansowy.