Definicja Włodzimierz Lenin

Co oznacza Włodzimierz Lenin (właśc. Władimir Iljicz Uljanow) urodził się w Symbirsku. Kiedy ukończył w 1887 r. gimnazjum w Symbirsku, zaczął studia prawnicze na uniwersytecie w Kazaniu. Za udział w zebraniach rewolucyjnej młodzieży został zesłany. Na uniwersytecie w Petersburgu ukończył studia eksternistyczne. W latach 1892-1893 był obrońcą sądowym w Samarze. W tym czasie związał się z kołami rewolucyjnymi. W 1895 r. scalił je, tworząc Związek Walki o Wyzwolenie Klasy Robotniczej. Pod koniec roku został aresztowany i w 1897 r. zesłany na Syberię. Po powrocie ze zsyłki w 1900 r. wyjechał na emigrację. W Niemczech wydawał marksistowską gazetę o nazwie "Iskra". Od 1901 r. rozpoczął się podpisywać pseudonimem Lenin. Na II Zjeździe Socjaldemokratycznej Partii Robotniczej Rosji (SDPRR) doprowadził do przyjęcia rewolucyjnego programu, co zapoczątkowało rozbicie partii na dwa ugrupowania - rewolucyjnych bolszewików i reformistycznych mienszewików. W czasie rewolucji 1905-1907 przebywał w Petersburgu. Kiedy się skończyła, ponownie wyjechał na emigrację. W 1912 r. nastąpił definitywny rozpad SDPRR, a Lenin stał się przywódcą SDPRR (bolszewików). W latach 1912-1914 przebywał w Krakowie i Poroninie w roli korespondenta na mocy prawa wydawanej w Rosji gazety "Prawda". Gdy wybuchła I wojna światowa, Lenin został wydalony poprzez władze Austro-Węgier z Krakowa. Wyjechał do Szwajcarii, gdzie raczej zajmował się opracowywaniem swych teoretycznych rozpraw. Na konferencjach działaczy II Międzynarodówki w Zimmerwaldzie (1915) i Kientalu (1916) zwalczał reformistów i opowiadał się przeciwko udziałowi robotników w wojnie. W 1917 roku, po zwycięstwie rewolucji lutowej w Rosji, dzięki niemieckiej pomocy wrócił do Petersburga. Ogłosił program (tak zwany tezy kwietniowe) przekształcenia rewolucji burżuazyjno-demokratycznej w rewolucję socjalistyczną, a więc program przejęcia władzy poprzez bolszewików pod hasłem "Cała władza w ręce rad". Po delegalizacji partii poprzez rząd A. Kiereńskiego, w niebezpieczeństwie aresztowaniem, wyjechał z Rosji. Przejął władzę wskutek rewolucji październikowej jesienią 1917 roku. Zbrojnie obalił rząd, a sam stanął na czele, utworzonej na II Zjeździe Rad, Porady Komisarzy Ludowych. Do 1921 r. prowadził krwawą wojnę domową. Do walki z przeciwnikami utworzył w 1917 r. Wszechrosyjską Wyjątkową Komisję do Walki z Kontrrewolucją i Sabotażem (Czeka) i Armię Czerwoną (1918). Od 1918 r. obowiązywały zasady komunizmu wojennego (nacjonalizacja przemysłu, kolektywizacja rolnictwa, mechanizm kartkowy - "Kto nie pracuje, ten nie je") i czerwonego terroru, który przejawiał się między innymi w masowych aresztowaniach i sądach doraźnych. W 1921 r. ogłosił Nową Ekonomiczną Politykę (NEP), która była próbą powrotu do gospodarki rynkowej. W 1922 r. Lenin doprowadził do stworzenia państwa federalnego - Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich (ZSRR). Był także artystą III Międzynarodówki, która powstała w 1919 r. W polityce zagranicznej doprowadził do szybkiego zakończenia wojny z Niemcami (zawarty został pokój w Brześciu w marcu 1918 r.) i nawiązania z nimi stosunków dyplomatycznych (traktat w Rapallo w 1922 r.). Lenin był nie tylko przywódcą bolszewickim i Rosji Radzieckiej, lecz również teoretykiem i ideologiem komunizmu. Wprowadził tak zwany leninizm. Rozwinął albo przewartościował zasady marksizmu. Uznał, że główną kwestią jest rewolucja zorganizowana i kierowana poprzez partię nowego typu. Miała się ona opierać na centralizmie demokratycznym i składać z elity mającej świadomość praw historii. Po zdobyciu władzy elita ta w imieniu proletariatu miała sprawować władzę. Twierdził, iż rewolucja jest możliwa nie tylko w krajach kapitalistycznych, lecz także słabo rozwiniętych gospodarczo. Włodzimierz Lenin zmarł w Gorkim, pod Moskwą. Po zgonu w Związku Radzieckim rozwinął się jego kult. Przejawem tego było między innymi utworzenie na Placu Czerwonym w Moskwie mauzoleum Lenina