Realizm co to znaczy.
Definicja Realizm w polityce. Jak wygląda może śmiało uchodzić za najstarszą teorię polityki.

Czy przydatne?

Definicja Realizm

Co oznacza Tradycja realistyczna, zwana niekiedy "realizmem politycznym", może śmiało uchodzić za najstarszą teorię polityki międzynarodowej. Odnajdujemy ją w stosunkach Tukidydesa z wojny peloponeskiej (431 przed naszą erą) i w klasycznej pracy Sztuka wojny Sun zu, która powstała mniej więcej w tym samym czasie w Chinach. Innymi znaczącymi :la teorii realistycznej postaciami byli Machiavelli i Thomas Hobbes. Chociaż realizm stał się dominującą w polityce międzynarodowej perspektywą dopiero w XX wieku, a jego gwałtowny postęp związany był z I i II wojną światową. W trakcie gdy w świetle idealizmu to moralność powinna nadawać ton relacjom międzynarodowym, fundamentami realizmu są polityka siły i interesy narodowe. Odpowiednio z jego najważniejszym założeniem kluczowym aktorem sceny międzynarodowej czy także światowej jest kraj, które z racji na własną suwerenność może Działać jako jednostka autonomiczna. Ponadto, rozrost nacjonalizmu i stworzenie współczesnych krajów narodowych doprowadziły do przekształcenia państwa w spójną wspólnotę polityczną, w ramach której więzy państwowe i lojalność wobec narodu przeważają nad wszelkimi innymi zależnościami. Reprezentujący realizm uczeni, tacy jak Edward Hallett Carr (1939) czy Hans Morgenthau (1948), przejawiali specjalną zjadliwość wobec idealistycznej wiary w internacjonalizm i naturalną harmonię. Carr uważał właściwie, że naiwna wiara w prawo międzynarodowe i bezpieczeństwo zbiorowe w momencie międzywojennym uniemożliwiły mężom stanu z obu stron Atlantyku zrozumienie, a tym samym również zahamowanie, niemieckiej ekspansji. W czasie gdy zdaniem realistów nie ma władzy nadrzędnej wobec suwerennego państwa, a polityka międzynarodowa prowadzona jest w "stanie natury". Cechuje ją więc anarchia, a nie harmonia. W owładniętym anarchią systemie międzynarodowym każdy państwo jest zdany na siebie i w pierwszym rzędzie musi kierować się własnym interesem narodowym, który zasadniczo sprowadza się do przetrwania państwa i ochrony terytorium. Dlatego także realiści kładą tak spory nacisk na rolę siły w relacjach międzynarodowych, a władzę rozumieją normalnie w kategoriach umiejętności wojskowych i siły. Chociaż międzynarodowa anarchia w żadnym razie nie znaczy nieustannych konfliktów i niekończących się wojen. Wręcz przeciwnie, realiści są zdania, że schemat konfliktu i współpracy w ramach mechanizmu państwowego spełnia w sporym stopniu wymogi równowagi sił. Odpowiednio z tym poglądem państwa chcące zadbać o bezpieczeństwo narodowe zawierają sojusze, które, o ile są adekwatnie wyważone, mogą zapewniać dłuższe okresy pokoju i stabilności międzynarodowej. Jednak taki typ mechanizmu międzynarodowego jest z natury dynamiczny, a w razie załamania równowagi sił wojna jest prawdopodobnym wynikiem. Realiści zawsze przyznawali, iż porządek międzynarodowy nie stanowi klasycznego "stanu natury", gdyż potęga, bogactwo i zasoby naturalne nie są równo podzielone pomiędzy krajami. Kluczowym aktorom areny międzynarodowej tradycyjnie przyznawano status ogromnych mocarstw (zaś w okresie zimnej wojny supermocarstw). Powstała wskutek tego hierarchia krajów narzuca systemowi międzynarodowemu pewien porządek, który przejawia się w kontroli, jaką mocarstwa sprawują nad podporządkowanymi im krajami przez bloki handlowe, "strefy wpływu" i jawną kolonizację. W okresie zimnej wojny doprowadziło to do stworzenia dwubiegunowego porządku światowego, gdzie rywalizacja pomiędzy blokiem amerykańskim i radzieckim objęła cały glob. Realiści są jednak gotowi dowodzić, iż dwubiegunowość pomogła w utrzymaniu pokoju. Eskalacja kosztów na cele zbrojeniowe doprowadziła gdyż do stworzenia skutecznego mechanizmu nuklearnego odstraszania, w szczególności od czasu, gdy wizja wzajemnie zagwarantowanego zniszczenia stała się realna w latach 60. XX wieku. Stabilna hierarchia oparta na akceptowanych zasadach i uznawanych procesach oddalała więc groźbę anarchii i zachęcała realistów do przyjęcia zmodyfikowanego definicje, jak to określił Buli Hedley (1977), "społeczeństwa anarchicznego". W latach 80. XX wieku, między innymi pod wpływem Waltza (1979), rozwinął się neorealizm (nazywany niekiedy nowym, czy także strukturalnym realizmem). Jednakże neorealiści ciągle uznają centralne znaczenie potęgi i siły, skłaniają się oni ku wyjaśnianiu zdarzeń raczej w kategoriach struktury mechanizmu międzynarodowego, niż przez odwołanie do celów i natury poszczególnych krajów. Realizm i neorealizm spotykają się chociaż z ostrą krytyką. Kluczowe zastrzeżenie odnosi się do tego, iż przez oddzielenie polityki od moralności, perspektywa realistyczna usprawiedliwia eskalację zbrojeń i hegemoniczne ambicje ogromnych mocarstw. Z tego punktu widzenia polityka siły nie tyle utrzymuje pokój, co sprawia, że świat stoi na progu nuklearnej katastrofy. Drugi pkt. krytyki realizmu znaleźć można w teorii feminizmu, w świetle której zachowanie zorientowane na zdobywanie władzy i obsesja na tle bezpieczeństwa narodowego i wojska może odzwierciedlać fakt, że na światowej scenie politycznej dominują mężczyźni, których priorytety są zasadniczo agresywne i zmuszają do rywalizacji. Naczelna empiryczna słabość teorii realistycznych tkwi w tym, że skupiając uwagę na kraju jako dominującym aktorze międzynarodowym, ignorują tendencje pluralistyczne, które zmieniły oblicze polityki międzynarodowej pod koniec XX wieku. "Klasyczny" realizm ustąpił więc w sporym stopniu pola neorealizmowi. Źródło: A. Heywood, Politologia, Warszawa 2006

Czym jest Realizm znaczenie w Słownik R .