Definicja Otto von Bismarck

Co oznacza Otto von Bismarck urodził się 1 kwietnia 1815 r. w Schönhausen, w pruskiej rodzinie junkierskiej i protestanckiej. Kiedy ukończył prawo w Getyndze, pracował w służbie administracyjno-sądowniczej. W 1945 r. zaczął działalność polityczną. Został posłem do saskiego sejmu prowincjonalnego, a w 1847 r. deputowanym do pruskiego Landtagu. W momencie Wiosny Ludów był przeciwnikiem zjednoczenia Niemiec. W latach 1851-1859 jako przedstawiciel Prus był posłem w Bundestagu (sejmie) Związku Niemieckiego we Frankfurcie nad Menem. W tym czasie coraz częściej mówił o potrzebie zjednoczenia Niemiec poprzez Prusy. W latach 1859-1862 Otto von Bismarck był posłem w Rosji, a w 1862 r. został ambasadorem w Paryżu. W październiku tego samego roku nowy władca Prus Wilhelm I powołał go na stanowisko kanclerza i ministra spraw zagranicznych. W 1867 r. został kanclerzem Związku Północnoniemieckiego, a w 1871 r., po wygranej wojnie z Francją, kanclerzem Cesarstwa Niemieckiego. W 1890 r. w konsekwencji rozbieżności co do polityki wewnętrznej i zagranicznej cesarz Wilhelm II, mający nieco inną wizję polityki zagranicznej od swego poprzednika, zdymisjonował go. Za zasługi Bismarck dostał w 1865 r. tytuł hrabiego, a w 1871 tytuł księcia Bismarck-Schönhausen. W 1890 r. uzyskał tytuł księcia Lauenburga i stopień generała-pułkownika. Otto von Bismarck był konserwatystą o niezwykłym talencie dyplomatycznym i politycznym. Cechowała go elastyczność i realizm i bezwzględność działania. Sformułował zasady realpolitik (polityki realnej). Uważał, iż dobry mąż stanu nie może kierować się wyłącznie zasadami moralnymi i ideowymi. Musi w pierwszej kolejności brać pod uwagę biznes swojego państwie. Po objęciu stanowiska kanclerza uznał, że cele, jakie stoją przed nim, nie mogą być zrealizowane w oparciu o parlamentarne dysputy i liberalizm. Należy prowadzić politykę "krwi i żelaza" - stąd jego przydomek Żelazny Kanclerz. Bismarck przeprowadził reorganizację armii pruskiej (trzyletnia obligatoryjna służba wojskowa), doprowadził do unowocześnienia, uzbrojenia i powiększenia liczby zołnierzy do 300 tys. Budżet państwa ustalał dekretami, jeżeli parlament nie wyrażał zgody na jego zamierzenia. Wprowadził powszechny wymóg szkolnictwa. Dążył do scalenia państwa. W 1871 r. zaczął Kulturkampf {walkę o kulturę). Podporządkował Kościół katolicki państwu i zwalczał partię Centrum. Wycofał się z tej polityki po podpisaniu kompromisu z papieżem Leonem XIII (1878 r.), lecz Kościół katolicki nie odzyskał już wpływu na politykę państwa. Jednocześnie prowadził na ziemiach zaboru pruskiego intensywną germanizację ludności polskiej. Po zakończeniu Kulturkampfu polityka ta była kontynuowana (rugi pruskie w 1885 r., Komisja Kolonizacyjna od 1886 r.). Zwalczał także niemiecką socjaldemokrację. W 1878 r. nakłonił parlament do uchwalenia praw niezwykłych przeciw socjaldemokracji. Zakazano socjalistycznych zrzeszeń, zgromadzeń i manifestacji. By pozyskać robotników do swojej polityki, Bismarck wprowadził skrócenie dnia pracy i szereg ustaw społecznych. W polityce zagranicznej ciążył do zjednoczenia Niemiec i zaokrąglenia granic. Pozyskał przychylność Rosji - konwencja Alvenslebena z 1863 r. W 1864 razem z Austrią pokonał Danię. Odebrał jej księstwa Szlezwik, Holsztyn i Launeburg. Po bitwie pod Sadową, która miała miejsce w 1866 roku, doprowadził do wyeliminowania Austrii ze Związku Niemieckiego. W 1867 r. utworzył Związek Północnoniemiecki. Wykorzystując tak zwany depeszę emską, którą sfałszował, doprowadził do wybuchu wojny francusko-pruskiej. Trwała ona od 1870 do 1871 r. Dzięki lepszemu przygotowaniu Prus i nieudolności cesarza francuskiego Napoleona III zwyciężyły te pierwsze. Po pokoju frankfurckim Bismarck uzyskał Alzację i Lotaryngię. Potwierdzeniem jego pozycji międzynarodowej był kongres berliński, któremu przewodził w 1878 r. (aczkolwiek niechętnie się zgodził na przewodniczenie). W 1879 r. zawarł układ sojuszniczy z Austro-Węgrami, który w 1882 r. przekształcił się w Trójprzymierze (doszły Włochy). Za jego rządów Cesarstwo Niemieckie stało się mocarstwem. Otto von Bismarck zmarł w Friedrichsruh 30 lipca 1898 r