Nacjonalizm ekspansywny co to znaczy.
Definicja Nacjonalizm ekspansywny w polityce. Jak wygląda militarny i ekspansywny. Na sporo.

Czy przydatne?

Definicja Nacjonalizm ekspansywny

Co oznacza Jedną z form nacjonalizmu jest nacjonalizm agresywny, militarny i ekspansywny. Na sporo sposobów ta forma nacjonalizmu jest antytezą zasadniczej wiary w równość praw i samookreślenie, które stanowią jądro nacjonalizmu liberalnego. Agresywne oblicze nacjonalizmu po raz pierwszy pojawiło się pod koniec XIX wieku kiedy mocarstwa europejskie pochłonął wyścig aby wyrwać dla siebie kawałek Afryki w imię chwały narodowej i zdobycia swojego "miejsca pod słońcem". Dziewiętnastowieczny imperializm europejski różnił się od ekspansji kolonialnej wcześniejszych okresów tym, iż podsycany był klimatem powszechnego nacjonalizmu, gdzie prestiż narodowy coraz bliżej łączył się z posiadaniem imperium, a każde zwycięstwo kolonialne witane było demonstracjami powszechnego entuzjazmu albo szowinizmu. W sporym stopniu obie wojny światowe dwudziestego stulecia stanowiły pokłosie tej ekspansywnej formy nacjonalizmu. Gdy w sierpniu 1914 roku, po przedłużającym się wyścigu zbrojeń i szeregu następujących po sobie kryzysów międzynarodowych wybuchła pierwsza wojna światowa, perspektywa podboju i zwycięstwa zbrojnego prowokowała spontaniczną radość społeczeństw we wszystkich największych stolicach Europy. Druga wojna światowa była w sporym stopniu wynikiem nacjonalistycznie inspirowanych programów imperialnej ekspansji, do realizacji których dążyły Japonia, Włochy i Niemcy. W najwyższym stopniu destrukcyjnym współczesnym odpowiednikiem tej formy nacjonalizmu w Europie była walka bośniackich Serbów o zbudowanie "ogromnej Serbii". W swojej ekstremalnej formie nacjonalizm taki pojawia się w uczuciu intensywnego, a nawet histerycznego entuzjazmu nacjonalnego, czasami określanego mianem integralnego nacjonalizmu. Termin "nacjonalizm integralny" został ukuty poprzez francukiego nacjonalistę Charlesa Maurrasa (1868-1952), przywódcę prawicowej Action Franęaise. Diamentem w koronie polityki Maurrasa było przekonanie o nadrzędnym znaczeniu narodu: naród jest wszystkim, a jednostka niczym. Zatem znaczenie i egzystencja narodu przekraczają wartość życia jakiejkolwiek jednostki, a życie jednostki ma znaczenie wyłącznie wtedy, gdy przeznaczone jest jedności i ciągłości narodu. Tak fanatyczny patriotyzm jest szczególnie pociągający dla pozostających w izolacji bezbronnych ludzi, dla których staje się narzędziem, dzięki któremu mogą odzyskać szacunek i poczucie własnej wartości. Chociaż nacjonalizm integralny przełamuje więź, jaka przedtem łączyła nacjonalizm i demokrację. Naród integralny jest ekskluzywną wspólnotą etniczną, złączoną pierwotnymi więziami, nie zaś dobrowolnym aliansem politycznym. Jedność narodowa nie wymaga swobodnej debaty, ani wolnej i konkurencyjnej walki o władzę, wymaga dyscypliny i posłuszeństwa względem jednego, najwyższego przywódcy. Doprowadziło to Maurrasa do uznania demokracji za źródło słabości i korupcji, i do wezwania do restauracji monarchii absolutnej. Ta wojownicza i głęboka forma nacjonalizmu jest niezmiennie kojarzona z szowinistycznymi poglądami i doktrynami. Pochodzący od nazwiska Nicolasa Chauvina, francuskiego żołnierza, który odznaczył się fanatycznym oddaniem dla Napoleona i kwestie francuskiej, szowinizm jest irracjonalnym przekonaniem o wyższości albo dominacji własnej ekipy albo narodu. Szowinizm narodowy odrzuca zatem myśl, iż wszystkie narody są równe, na rzecz przekonania, iż narody dysponują specjalnymi cechami i wartościami i stąd czeka je odmienna przyszłość. Nie wszystkie narody poświęcone są do tego, aby rządzić, inne - aby nimi rządzono. Przeważnie ta forma nacjonalizmu wyrażona jest przez doktryny o etnicznej albo rasowej wyższości, jednocząc w sobie nacjonalizm i rasizm. Szowinista utrzymuje, iż jego własny naród jest nadzwyczajny i niezwykły, w pewien sposób jest "narodem wybranym". Dla inicjalnych nacjonalistów niemieckich takich jak Fichte i Jahn, wyłącznie Niemcy stanowili prawdziwy Volk (naród organiczny). Jedynie oni zachowali czystość krwi i zdołali umknąć skażenia języka. Dla Maurrasa Francja była niezrównanym cudem, depozytariuszem wszystkich chrześcijańskich i klasycystycznych cnót. Chociaż w tym rodzaju nacjonalizmu istotny jest obraz innego narodu albo rasy jako zagrożenia czy wroga. W obliczu wroga naród jednoczy się i nabiera zintensyfikowanego poczucia własnej tożsamości i znaczenia, osiągając swego rodzaju "niekorzystną integrację". Nacjonalizm szowinistyczny zatem ustanawia jasny podział "na nich" i "na nas". Muszą istnieć określeni "oni" do wyszydzania i nienawidzenia po to, by wykuć poczucie "my". Świat dzieli się zatem, zazwyczaj wedle mierników rasowych, na "swoich" i "obcych". "Obcy" służą za wytłumaczenie wszystkich niepowodzeń i frustracji, które cierpieć muszą "swoi". W najwyższym stopniu obrazowo przejawiło się to w jadowitym antysemityzmie, który był fundamentem niemieckiego nazizmu. Mein Kampf Hitlera (1925, wyd. pol. niepełne 1992) przedstawiało historię jako manichejską walkę pomiędzy Aryjczykami i Żydami, adekwatnie reprezentującymi moce światła i ciemności, dobra i zła. Powtarzającym się tematem nacjonalizmu ekspansywnego jest idea odrodzenia narodowego albo odnowy. Ta forma nacjonalizmu nawiązuje do mitów o dawnej wielkości i chwale narodowej. Mussolini i włoscy faszyści spoglądali wstecz na dni Imperium Rzymskiego. W określaniu swojego reżimu mianem "Trzeciej Rzeszy", niemieccy naziści nawiązywali ciągle do tematu zarówno "Drugiej Rzeszy", Bismarcka jak i do Świętego Imperium Rzymskiego Karola Wielkiego - "Pierwszej Rzeszy". Mity tego rodzaju nadają nacjonalizmowi ekspansywnemu ewidentnie regresywny charakter, ale równocześnie wybiegają w przyszłość, wyznaczając użytek narodu. Jeśli nacjonalizm stanowić ma narzędzie przywrócenia wielkości i odzyskania chwały narodowej, posiada niezmiennie charakter militarny i ekspansywny. Krótko mówiąc, wojna jest poligonem doświadczalnym narodu. W centrum nacjonalizmu integralnego regularnie leży projekt imperialny: dążenie do ekspansji albo poszukiwania kolonii. Można to zauważyć w formach pannacjonalizmu. Chociaż nazistowskie Niemcy znów są w najwyższym stopniu znanym tego odpowiednikiem. Pisma Hitlera wyznaczyły trójstopniowy program ekspansji. W pierwszej kolejności naziści dążyli do powstania "ogromnych Niemiec" poprzez podłączenie Niemców w Austrii, Czechosłowacji i Polsce do poszerzonej Rzeszy. Drugim celem było poszerzenie Lebensraum (przestrzeni życiowej) w drodze utworzenia imperium pod dominacją niemiecką, rozciągającego się aż na tereny Rosji. Po trzecie, Hitler marzył o ostatecznych rządach Aryjczyków nad światem. Źródło: A. Heywood, Politologia, Warszawa 2006

Czym jest Nacjonalizm ekspansywny znaczenie w Słownik N .