Definicja Mikroekonomia, makroekonomia

Co oznacza Wielu ekonomistów specjalizuje się w ustalonych, węższych dziedzinach ekonomii. Ekonomika pracy zajmuje się problemami rynku pracy. Ekonomika miast (urbanizacji) bada problemy miast: zagospodarowanie terenów, transport, zagęszczenie w ruchu miejskim czy budownictwo mieszkaniowe. Nie ma chociaż konieczności klasyfikowania gałęzi ekonomii wg dziedzin życia gospodarczego, odnosząc się do których zadajemy standardowe pytania: co, jak, dla kogo. Możemy również rozróżniać gałęzie ekonomii wg kryterium zastosowanego w nich podejścia albo sposoby badań. Najszerszy podział sposobów podejścia do problemów gospodarczych na mikroekonomię i makroekonomię przebiega poprzez środek większości wymienionych klasyfikacji przedmiotowych. Badanie mikroekonomiczna zajmuje się szczegółowym badaniem indywidualnych decyzji dotyczących pojedynczych towarów. Np., możemy badać, dlaczego poszczególne gospodarstwa domowe preferują samochody, a nie rowery i w jaki sposób producenci decydują o tym, czy wytwarzać samochody czy rowery. W dalszym ciągu możemy zsumować zachowania wszystkich gospodarstw domowych i wszystkich przedsiębiorstw, by przeanalizować popyt globalny na samochody i globalną ich produkcję. W uwarunkowaniach gospodarki rynkowej możemy badać rynek samochodów. Porównując go z rynkiem rowerów, będziemy w stanie wyjaśnić stosunki cen samochodów i rowerów i stosunki ich podaży. Jedna z bardziej złożonych dziedzin mikroekonomii, znana jako ogólna teoria równowagi, rozszerza to podejście, nadając mu wymiar uniwersalny. Bada ona jednocześnie wszystkie rynki poszczególnych towarów. Na tej podstawie zakłada, że będziemy w stanie utworzyć ogólny obraz konsumpcji, produkcji i zamiany w całej gospodarce w danym momencie. Jeśli wydaje wam się, iż brzmi to bardzo skomplikowanie, macie absolutną rację. W wielu sytuacjach badanie staje się tak złożona, że pojawia się niebezpieczeństwo straty z pola widzenia zjawisk, które były obiektem naszych badań. Interesującym zadaniem dla ekonomistów - zadaniem, pozwalającym utrzymać pierwiastek sztuki w nauce ekonomii - staje się w tej sytuacji wymyślenie rozsądnych założeń upraszczających, które pozwoliłyby zachować kontrolę nad przebiegiem analizy, nie deformując przy tym zbytnio rzeczywistości. To właśnie w tym miejscu ścieżki mikroekonomii i makroekonomii się rozchodzą. Mikroekonomiści oferują szczegółowe badania jednego aspektu życia gospodarczego, lecz dla zachowania prostoty i jasności analizy pomijają jego związki z resztą gospodarki. Badanie mikroekonomiczna płac górników skoncentrowałaby się na cechach zawodu górnika i umiejętności właścicieli kopalń do płacenia. Pominęłaby ona jednak w znacznej mierze łańcuch efektów pośrednich, które mogłaby uruchomić podwyżka płac górników. Np., pracobiorcy w przemyśle motoryzacyjnym mogliby zastosować precedens wzrostu płac górników do wynegocjowania wyższych płac w swojej gałęzi. Z powodu mogliby także pozwolić sobie na kupno większych domów, zużywających więcej węgla do ich ogrzewania. Gdy badanie mikroekonomiczna ignoruje tego rodzaju efekty pośrednie, określamy ją mianem analizy cząstkowej. W nie wszystkich sytuacjach efekty pośrednie mogą nie być ważne i wówczas rzeczywiście ma sedno skierowanie wysiłków ekonomistów na bardzo szczegółowe analizy konkretnych gałęzi czy rodzajów działalności. Są jednak sytuacje, gdzie efekty pośrednie są zbyt istotne, by je pominąć, i wtedy weryfikacji wymagają poczynione założenia upraszczające. Makroekonomia kładzie nacisk na wzajemne związki zachodzące w gospodarce jako całości. W swojej metodzie celowo upraszcza ona analizę poszczególnych przedmiotów badanej całości w trosce o przejrzystość obrazu działania całej gospodarki. Np., makroekonomiści zwykle nie dezagregują dóbr konsumpcyjnych na samochody, rowery, telewizory czy telefony komórkowe. Wolą oni traktować je jako jeden agregat pod nazwą dobra konsumpcyjne, gdyż z punktu widzenia analizy współzależności pomiędzy opłatami gospodarstw domowych na dobra konsumpcyjne a decyzjami ich producentów zgłaszających popyt na maszyny i obiekty produkcyjne, posługiwanie się takim agregatem jest absolutnie wystarczające. Gdyż definicje makroekonomiczne z założenia odnoszą się do gospodarki jako całości, poświęca się im normalnie więcej uwagi w środkach masowego przekazu niż pojęciom mikroekonomicznym, którymi natomiast interesują się raczej ludzie należący do ustalonych, węższych grup, dla których są one z jakichś względów istotne. Dla zilustrowania głównych przedmiotów konstrukcyjnych makroekonomii wprowadzimy w tym miejscu trzy definicje, z którymi najprawdopodobniej zetknęliście się już w prasie albo w telewizji. Źródło: D. Begg, S. Fischer, R. Dornbusch, Mikroekonomia, Warszawa 2000