Lty uwierzytelniające co to znaczy.
Definicja Listy uwierzytelniające w polityce. Jak wygląda przyjmującym nie wystarcza tylko.

Czy przydatne?

Definicja Listy uwierzytelniające

Co oznacza Do objęcia poprzez szefa misji jego stanowiska w kraju przyjmującym nie wystarcza tylko uprzednie uzyskanie agrement, jednakże to jest warunek sine qua non. Musi on ponadto przejść poprzez drugą fazę procedury akredytacyjnej, jest to dokonać wręczenia listów uwierzytelniających głowie państwa przyjmującego. Przyjęcie tych listów poprzez głowę państwa przyjmującego jest także warunkiem sine qua non objęcia stanowiska ambasadora albo posła w kraju przyjmującym. Organizacja listów uwierzytelniających wywodzi się z prawa zwyczajowego, znajdując traktatowe potwierdzenie w Konwencji Wiedeńskiej z 1961 r. Mimo tradycyjnego ustalenia "listów uwierzytelniających" w liczbie mnogiej w rzeczywistości chodzi o jeden krótki dokument, który stanowi zasadniczy, formalny dowód oficjalnego mianowania poprzez głowę państwa wysyłającego określonej osoby szefem misji dyplomatycznej w kraju przyjmującym w randze ambasadora albo posła. We współczesnym prawie dyplomatycznym znaczenie listów uwierzytelniających jeszcze bardziej wzrosło, bo czas ich wręczenia stanowi równocześnie start urzędowej działalności szefa misji i podstawę do ustalenia jego miejsca w porządku precedencji pośród tej samej klasy szefów misji. Od tego także momentu korzysta on z pełnego oficjalnego statusu. Listy uwierzytelniające wystawiane są w formie uroczystej, podpisywane poprzez głowę państwa wysyłającego i zwykle kontrasygnowane poprzez ministra spraw zagranicznych. Adresowane są one bezpośrednio do głowy państwa przyjmującego, a przekazywane - państwu przyjmującemu w dwóch egzemplarzach. To są: egzemplarz zapieczętowany, który nowo mianowany szef misji wręcza głowie państwa w trakcie uroczystej audiencji składania listów uwierzytelniających, i niezapieczętowany, zawierający kopię listów uwierzytelniających, który nowo mianowany szef misji przekazuje przedtem ministrowi spraw zagranicznych albo jego zastępcy w trakcie tak zwany wstępnej wizyty albo wyjątkowo może mu go przesłać. Jeżeli chodzi o formę i treść listów uwierzytelniających, to aktualnie, w przeciwieństwie od czasów dawniejszych, formułowane są w zasadzie w sposób raczej zwięzły i stereotypowy. Zawierają one pełny oficjalny tytuł (pleno titulo) głowy państwa przyjmującego, określają cel misji akredytowanego ambasadora albo posła, marzenie rozwijania stosunków przyjaźni "szczęśliwie istniejących" pomiędzy obu państwami i informację o decyzji głowy państwa wysyłającego o akredytowaniu danej osoby w charakterze szefa misji przy głowie państwa przyjmującego. Podkreślają one również jego zalety osobiste i zawierają prośbę o okazanie całkowitej wiary i ufności wszelkim jego oświadczeniom, jakie będzie składał w imieniu głowy państwa wysyłającego. Listy uwierzytelniające stanowią równocześnie rodzaj generalnego pełnomocnictwa dla szefa misji. Przekazywanie kopii listów uwierzytelniających na początku ministrowi spraw zagranicznych nie jest zwykłą formalnością i fakt ten niekiedy nabiera merytorycznego znaczenia. Zdarzały się sytuacje, iż minister spraw zagranicznych dopatrzył się w sformułowaniu listów uchybień natury politycznej. Nierzadkie są przypadki niewłaściwego ustalenia tytułu głowy państwa przyjmującego. Tak na przykład po okupowaniu Etiopii poprzez Włochy te ostatnie domagały się adresowania listów uwierzytelniających do "Króla Włoch i Cesarza Abisynii". Wykorzystanie się do tego wymogu było naprawdę równoznaczne z uznaniem poprzez dane kraj aneksji Etiopii poprzez Włochy. Listy uwierzytelniające powinny być w zasadzie przekazane głowie państwa w niezbyt długim terminie po przybyciu nowo mianowanego szefa misji, a szczególnie po jego wizycie wstępnej u ministra spraw zagranicznych albo jego zastępcy. Zbytnie odkładanie określenia terminu wręczenia listów uwierzytelniających może być potraktowane poprzez kraj wysyłające jako czyn niechęci wobec niego. W praktyce dyplomatycznej znane są przypadki udzielenia agrement desygnowanemu szefowi misji, a w dalszym ciągu w konsekwencji różnych okoliczności odmowy przyjęcia listów uwierzytelniających. Forma odmowy może być złagodzona na przykład poprzez zwlekanie z ustaleniem daty wręczenia listów uwierzytelniających. W takim przypadku nowo mianowany ambasador albo poseł powinien w porę "domyśleć się", że jest traktowany jako persona non grata i opuścić terytorium państwa przyjmującego, nie czekając na oficjalne zakomunikowanie mu tego faktu. Np. w czerwcu 1987 r. Prezydent Francji F. Mitterrand, pomimo udzielenia uprzednio agrement, odmówił przyjęcia listów uwierzytelniających od kandydata na ambasadora RPA. W momencie pomiędzy otrzymaniem agrement a wręczeniem głowie państwa przyjmującego listów uwierzytelniających kandydat na ambasadora zwany jest ambasadorem desygnowanym (z angielskiego: designate-ambassador, fr. ambassadeur agree albo designe). Do chwili złożenia listów uwierzytelniających nie może on pełnić jakichkolwiek funkcji urzędowych i protokolarnych, poza przewidzianą wizytą u Ministra Spraw Zagranicznych (albo jego zastępcy), któremu przekazuje kopie listów uwierzytelniających, i ewentualnie wizyty u dziekana korpusu dyplomatycznego. W tym czasie funkcje urzędowe w imieniu państwa wysyłającego pełni charge d'affaires ad interim. Desygnowani szefowie misji dyplomatycznych przyjmowani są poprzez głowę państwa przyjmującego w kolejności ich przybycia do stolicy tego państwa. Wręczenie listów uwierzytelniających głowie państwa przyjmującego dzieje się w trakcie uroczystej audiencji, której w zależności od zwyczajów przyjętych w poszczególnych krajach towarzyszy szczególny ceremoniał wykorzystywany podkreśleniu wagi międzypaństwowej tego aktu. Ceremoniał ten jest bardziej albo mniej rozbudowany. Określany jest w każdym kraju najczęściej poprzez ministerstwo spraw zagranicznych, odpowiednio z miejscowymi zwyczajami i z przeważającą praktyką międzynarodową. Z regułami tymi zapoznawany jest desygnowany ambasador. Stałymi elementami ceremoniału składania listów uwierzytelniających jest w szczególności uroczysty przyjazd i powitanie w siedzibie głowy państwa, honory wojskowe, udział osobistości państwa przyjmującego, ewentualne przemówienia i tak dalej Miejscem wręczania listów uwierzytelniających jest zwykle oficjalna siedziba głowy państwa w stolicy albo niekiedy inne miasto państwa przyjmującego. Zdarzały się w przeszłości przypadki wręczania listów głowie państwa przyjmującego poza granicami tego państwa. Przyszłego szefa misji dyplomatycznej wita najczęściej, po przybyciu do stolicy, szef Protokołu Dyplomatycznego albo jego zastępca, a jeżeli przyjedzie samochodem, składa mu wizytę w jego rezydencji. W przeszłości w nie wszystkich krajach witano przyszłego szefa misji dyplomatycznej również na granicy państwa. Aktualnie takie przypadki należą do rzadkości. Szef Protokołu Dyplomatycznego przyjmuje w dalszym ciągu desygnowanego ambasadora w celu zapoznania go z ceremoniałem i określenia daty wręczenia listów uwierzytelniających, a również ewentualnie wstępnej wizyty u ministra spraw zagranicznych albo jego zastępcy, w okresie której przekazuje kopię swych listów uwierzytelniających. W nie wszystkich krajach, na przykład Szwajcarii, przyszły ambasador kopie swych listów uwierzytelniających przekazuje szefowi Protokołu Dyplomatycznego Ministerstwa Spraw Zagranicznych. Odpowiednio z zasadą suwerennej równości krajów, tak w dziedzinie ceremoniału składania listów uwierzytelniających, jak i kolejności ich składania, nie może być użytkowana jakakolwiek dyskryminacja, ale musi być przestrzegana jednakowa procedura i ceremoniał dla wszystkich szefów misji danej klasy zgodnie ze zwyczajami obowiązującymi w danej stolicy. Konwencja Wiedeńska w art. 18 wyraźnie stwierdza, iż przy przyjmowaniu szefów misji powinno się przestrzegać w każdym kraju jednolitego trybu postępowania odnosząc się do każdej klasy. Jeżeli chodzi o czas, od którego liczy się oficjalne rozpoczęcie funkcji szefa misji, to Konwencja Wiedeńska poszła w kierunku większej precyzji, aniżeli czynił to Regulamin Wiedeński, który stwierdzał, iż w każdej klasie szefowie misji ("agenci dyplomatyczni") "zajmą pomiędzy sobą miejsce wg daty urzędowej notyfikacji ich przybycia" (art. 4). Odpowiednio z Konwencją Wiedeńską notyfikacja o przyjeździe przyszłego szefa misji jest mniej ważnym aspektem aniżeli sam okres wręczenia głowie państwa listów uwierzytelniających albo w zależności od zwyczaju przyjętego w kraju przyjmującym - czas złożenia kopii tych listów ministrowi spraw zagranicznych. Konwencja Wiedeńska w ten właśnie sposób ujmuje sprawę, przewidując, iż uważane jest, że szef misji objął własne funkcje w kraju przyjmującym, gdy złożył własne listy uwierzytelniające bądź gdy notyfikował własne przybycie, a wierna kopia jego listów uwierzytelniających została złożona w ministerstwie spraw zagranicznych odpowiednio z praktyką panującą w kraju przyjmującym. Konwencja zastrzega, iż praktyka ta powinna być użytkowana w jednolity sposób, czyli iż powinno się użytkować liczenie czasu od złożenia listów uwierzytelniających głowie państwa lub ich kopii ministrowi spraw zagranicznych. Konwencja precyzuje również, że kolejność składania listów uwierzytelniających albo ich wiernych kopii jest określona wg daty i godziny przybycia szefa misji. Ma to na celu wyeliminowanie możliwości preferowania poprzez kraj przyjmujące nie wszystkich szefów misji. Składanie listów uwierzytelniających dzieje się najczęściej w kolejności przyjmowanych poprzez Protokół Dyplomatyczny ministerstwa spraw zagranicznych notyfikacji poprzez misje dyplomatyczne o przyjeździe nowo mianowanych szefów misji do stolicy państwa przyjmującego, a nie wg czasu faktycznego przybycia do tej stolicy. Źródło: J. Sutor, Prawo dyplomatyczne i konsularne, Warszawa 2007

Czym jest Listy uwierzytelniające znaczenie w Słownik L .