Definicja Bezrobocie

Co oznacza Bezrobocie jest różnie definiowane w poezji ekonomicznej. Zwraca się uwagę, iż niektóra osoba nie pracująca jest bezrobotnym. Za bezrobotnego uważane jest taką osobę, która nie pracuje i poszukuje pracy. Zdarzenie bezrobocia można zdefiniować jako sytuację, gdzie część siły roboczej w wieku produkcyjnym, skłonnej przyjąć pracę, nie znajduje zatrudnienia. Zasoby siły roboczej zależą od liczby osób w wieku produkcyjnym i od współczynnika aktywności zawodowej. Stopa bezrobocia jest ustalana jako procentowy udział bezrobocia w zasobach siły roboczej. W praktyce pomiar bezrobocia jest dokonywany opierając się na informacji z urzędów zatrudnienia, rejestrujących osoby poszukujące pracy bądź także poprzez szacunkowe ustalenie liczby niepracujących opierając się na informacji pochodzących z badań ankietowych na wybranej losowo ekipie ludności (sposób ta użytkowana jest między innymi w Stanach Zjednoczonych). Obie te sposoby nie są jednak w stanie precyzyjnie określić skali zjawiska. Urzędy zatrudnienia nie zawsze rejestrują wszystkich niepracujących, a regularnie ci, co są zarejestrowani, nie są zainteresowani podjęciem pracy. Stąd także w nie wszystkich państwach za niepracujących uważane jest te osoby, które są uprawnione do otrzymywania zasiłków dla niepracujących. Zdarzenie bezrobocia pociąga za sobą niekorzystne skutki socjalne i ekonomiczne. Pogarsza się przypadek materialna niepracujących i ich rodzin. Niepracujący podlegają mechanizmom frustracji i degradacji socjalnej, co może być źródłem patologicznych zjawisk socjalnych. Z makroekonomicznego punktu widzenia skutkiem bezrobocia są utraty produkcyjne, wynikłe z niepełnego zastosowania siły roboczej, utraty budżetu państwa wynikłe z wypłacania zasiłków dla niepracujących, a również utraty, jakie ponosi budżet we wpływach podatkowych. Typy bezrobocia W poezji można się spotkać z wieloma kwalifikacjami bezrobocia. Przeważnie spotykany podział to bezrobocie: frykcyjne, strukturalne i cykliczne. Bezrobocie frykcyjne jest rezultatem nieprzystosowania struktury podaży pracy do zmieniającej się w dynamicznej gospodarce struktury popytu na pracę. Znaczy to, iż z jednej strony są wolne miejsca pracy, a z drugiej niepracujący. Występują tutaj mechanizmy przystosowawcze, dopasowujące struktury podaży i popytu na pracę i po pewnym czasie niepracujący znajdują pracę. Bezrobocie strukturalne, podobnie jak frykcyjne, powstaje na tle strukturalnych rozbieżności podaży pracy i popytu na pracę, ma jednak charakter długotrwały i jest bardziej trwałe. Powiązane jest z niemobilnością popytu i podaży pracy z takich przyczyn, jak: kwalifikacje, zawód, płeć, wiek, przestrzeń, a nawet rasa. Bezrobocie cykliczne jest powiązane z niedostatecznym popytem. Odpowiednio z koncepcjami nurtu keynesowskiego, w fazie pogarszania się koniunktury występuje spadek popytu, produkcji i zatrudnienia. Bezrobocie a działalność państwa W działalności państwa na rynku pracy można wyodrębnić politykę pasywną, mającą na celu łagodzenie ekonomicznych skutków bezrobocia i czynną, której celem jest pomniejszenie liczby niepracujących. Pasywna polityka państwa na rynku pracy Współcześnie stosuje się różne formy pomocy finansowej dla niepracujących. W okolicy podstawowej formy, jaką są zasiłki dla niepracujących, występują także zasiłki z funduszu pomocy społecznej, jednokrotne odszkodowanie dla osób zwalnianych z pracy czy także, w nie wszystkich państwach, prywatne ubezpieczenia na wypadek bezrobocia. Regulaminy regulujące wypłaty tych zasiłków są w poszczególnych państwach zróżnicowane. Nie wszyscy niepracujący otrzymują zasiłki. W większości państw wypłacane są one jedynie tym, którzy utracili pracę, mają określony staż pracy i są zarejestrowani w urzędzie zatrudnienia. W praktyce więc osoby pobierające zasiłek stanowią jedynie część ogólnej liczby niepracujących. Czynna polityka państwa na rynku pracy Kraj wykorzystuje instrumenty ekonomiczne, mające na celu pomniejszenie rozmiarów bezrobocia. Stara się oddziaływać na przyrost popytu na siłę roboczą, obniżenie rozmiarów podaży siły roboczej i poprawę funkcjonowania rynku pracy. W aktywnej polityce państwa użytkowane są instrumenty polityki makroekonomicznej i "szczególne" instrumenty polityki zatrudnienia. Instrumenty polityki makroekonomicznej dotyczą oddziaływania poprzez kraj na rozmiary globalnego popytu na dobra i usługi przy udziale podatków i kosztów państwa i przez wpływ na wysokość stopy procentowej i podaży pieniądza. Przyrost globalnego popytu skutkuje w rezultacie przyrost popytu na silę roboczą. Do szczególnych instrumentów polityki zatrudnienia zaliczamy: roboty publiczne, subsydiowanie płac, szkolenie zawodowe, postęp pośrednictwa pracy, ograniczanie podaży siły roboczej i redukcję czasu pracy. Subsydiowanie płac bazuje na udzielaniu poprzez kraj bezzwrotnej pomocy finansowej przedsiębiorstwom prywatnym na częściowe pokrycie wydatków płacowych zatrudnionych pracowników pod warunkiem, iż przedsiębiorstwo zrezygnuje z planowanej redukcji zatrudnienia bądź także utworzy nowe miejsca pracy. Wpływ państwa na ograniczenie podaży siły roboczej bazuje na zachęcaniu pracowników w starszym wieku do wcześniejszego przechodzenia na emeryturę. Zredukowanie czasu pracy może być zrealizowana poprzez skracanie tygodniowego czasu pracy przy zwiększeniu wymiaru urlopu, redukcję godz. nadliczbowych i dzielenie całego etatu pomiędzy kilku pracowników zatrudnionych w niepełnym wymiarze godz