Definicja Benito Mussolini

Co oznacza Benito Mussolini urodził się w Dovia di Predappio 29 lipca 1883 roku. Jego rodzicami byli wiejska nauczycielka i kowal. Po ukończeniu gimnazjum oo. salezjanów w roku 1900 pracował jako nauczyciel. By uniknąć służby wojskowej, wyjechał w 1902 roku do Szwajcarii. Tam pracował jako robotnik. Wstąpił także do partii socjalistycznej. Po powrocie w 1904 r. Był publicystą pism lewicowych. W 1912 r. Został redaktorem redaktorem gazety włoskich socjalistów "Avanti" i pełnił tę funkcję do 1914 roku. Początkowo był przeciwko I wojnie światowej. Chociaż pod namową francuskiego wywiadu opowiedział się za udziałem Włoch po stronie Trójporozumienia (Ententa). Po wyrzuceniu z partii socjalistycznej założył w Mediolanie nacjonalistyczne pismo "ll Popolo d'ltalia". Mussolini walczył w armii włoskiej na froncie północnym w latach 1915-1917. W 1917 r. został ciężko ranny. W 1919 r. założył organizację kombatancką Związek Walki (Fasci di Combattimento). Na jej bazie w 1921 r. stworzył Narodową Partię Faszystowską. Sprzyjała mu trudna przypadek gospodarcza Włoch i niezadowolenie Włochów z nabytków terytorialnych po I wojnie światowej. Jako świetny mówca błyskawicznie przyciągnął do siebie zwolenników zmian politycznych w kraju. Stworzył swoje bojówki, tak zwany czarne koszule, które prowadziły krwawą walkę z opozycją, szczególnie z komunistami i socjalistami. Został także wybrany posłem do parlamentu. W 1922 r. na zjeździe partii w Mediolanie ogłosił marsz na Rzym swoich zwolenników. Władca Wiktor Emanuel III, obawiając się wojny domowej, powierzył mu urząd premiera. W 1924 r., dzięki zmienionej ordynacji wyborczej, uzyskał dominującą pozycję swojej partii w parlamencie. W 1926 r. na mocy szczególnych ustaw zdelegalizował wszystkie partie polityczne. Rolę parlamentu przejęła Ogromna Porada Faszystowska. Sam przyjął tytuł Wodza (Duce), a od 1938 r. głowa rządu i wódz faszyzmu (capo del governo e duce del fascismo). Równocześnie sprawował różne funkcje ministerialne. Był ministrem: lotnictwa (1925-1929), spraw wewnętrznych (1922-1924, 1926-1943)), spraw zagranicznych (1922-1929, 1932-1936) i wojny i marynarki (1933-1943). Kiedy Włochy odniosły klęskę na Bałkanach i w Afryce Północnej, a alianci wylądowali na Sycylii, został w lipcu 1943 r. zdymisjonowany i aresztowany. We wrześniu 1943 r. spadochroniarze niemieccy uwolnili go. Pod naciskiem Hitlera utworzył na terenach kontrolowanych poprzez Niemców Włoską Republikę Społeczną, tak zwany Republikę Salo. W kwietniu 1945 r. próbował uciec do Szwajcarii. Schwytany poprzez komunistycznych partyzantów włoskich, został rozstrzelany w Giulino di Mezzegra, a jego zwłoki powieszono w Mediolanie. Był pierwszym europejskim dyktatorem faszystowskim. Wprowadził kraj totalnie oparte na kulcie wodza - "Duce ma zawsze rację". Bez względu rozprawiał się ze swoim przeciwnikami przy użyciu milicji faszystowskiej i tajnej policji OVRA. Pod naciskiem Hitlera wprowadził politykę antysemityzmu (tworzenie obozów koncentracyjnych i eksterminacja włoskich Żydów). Politykę gospodarczą oparł na idei korporacjonizmu. Narzucił porządek (hasło propagandowe: "pociągi przestały się spóźniać"). Rozbudował mechanizm robót publicznych. W 1929 r. unormował relacje Włoch z papieżem. Na mocy traktatów laterańskich stworzono Watykan, z którym podpisany został konkordat. W polityce zagranicznej w latach 30. Mussolini próbował przywrócić dominację Włoch w basenie Morza Śródziemnego (związany był z tym slogan "Nasze morze"). Po wojnie z Etiopią w latach 1935-1936 utworzył Włoską Afrykę Wschodnią, łącząc Etiopię, Somalię i Erytreę. W 1936 r. wystąpił z Ligi Narodów i podpisał układ sojuszniczy z Niemcami (oś Berlin-Rzym; potem przyłączyła się Japonia i powstała oś Berlin-Rzym-Tokio). Podpisał także pakt antykominternowski (1937), pakt stalowy z Niemcami (1939) i pakt trzech (1940). W 1939 r. zajął Albanię. W 1940 r. wypowiedział wojnę Francji i wkroczył do Grecji. Jak już zostało wspomniane, Mussolini zginął poprzez rozstrzelanie. Miało to miejsce 28 kwietnia 1945 roku