Definicja Adolf Hitler

Co oznacza Adolf Hitler (1889-1945) - lider III Rzeszy, urodzony w Austrii. Był samoukiem, uczył się jedynie w szkole średniej. W okresie I wojny światowej służył w armii niemieckiej na froncie zachodnim, odznaczony został Żelaznym Krzyżem za męstwo. Po demobilizacji został informatorem politycznym - służył jako sekretny współpracownik władz wojskowych. W 1919 roku przystąpił do NSDAP, po dwóch latach został jej liderem. W 1923 Hitler został skazany na 5 lat wskutek nieudanego puczu monachijskiego. Odbywając karę napisał Mein kampf (Moja walka), będącą dokumentem programowym ruchu nazistowskiego. Żądał w niej przestrzeni życiowej (Lebensraum) dla Niemców, należnej im jako narodowi panów (Herrenvolk), co uzasadniał koncepcjami rasistowskimi, biologicznymi i agresywnym antysemityzmem. Po przedterminowym zwolnieniu z więzienia Hitler skupił wokół siebie grono zdolnych i bezwzględnych współpracowników, takich jak Hermann Göring, Joseph Goebbels, Rudolf Hess, Heinrich Himmler czy Ernst Röhm. Z ich pomocą, wykorzystując swe demagogiczne talenty i charyzmatyczną zdolność porywania tłumów - doprowadził do błyskawicznego wzrostu wpływów partii. Był mistrzem taktyki politycznej - jako pierwszy polityk potrafił w pełni zastosować nowoczesne środki techniczne (radio, samoloty). Do gwałtownego wzrostu popularności przyczynił się umiejętnie lansowany jego wizerunek jako bohatera wojennego, ascetycznego samotnika dbającego o losy Niemiec. Po zwycięstwie w wyborach parlamentarnych w 1933 roku przejął ster koalicyjnego rządu. Wykorzystał instytucje demokratyczne do zdobycia pełni władzy i zniszczenia demokracji. Po zgonu prezydenta Hindenburga przejął jego uprawnienia, aczkolwiek pozostał przy tytule partyjnego führera i kanclerza Rzeszy. Zbudował kraj totalitarne i kierował "rewolucją narodowosocjalistyczną", polegającą m. in. na ograniczeniu prawa nienawidzonych poprzez niego Żydów przez Ustawy Norymberskie, a również na terrorze wobec wszystkich przeciwników (obozy koncentracyjne), a nawet oponentów z własnej partii (tak zwany noc długich noży). Hitler za cel życia uważał utworzenie tysiącletniej Rzeszy i zapewnienie jej hegemonii światowej. Jako instrument do zrealizowania tego celu miał służyć kolosalnie rozbudowany Wehrmacht, nad którym sprawował osobistą kontrolę. W 1938 r., przy biernej postawie mocarstw zachodnich, dokonał włączenia Austrii do III Rzeszy (Anschluss Austrii), a również zajął Sudety. Ułatwił mu to sojusz z Włochami Mussoliniego i wspólna interwencja obu krajów faszystowskich w Hiszpanii. Dalsze plany ekspansji zakłócił Hitlerowi opór Polski. By móc rozpocząć wojnę, zdecydował się na zawarcie paktu ze Związkiem Radzieckim (Pakt Ribbentrop-Mołotow), aczkolwiek dotąd zaciekle zwalczał komunizm. Po zwycięstwach Niemiec w kampaniach lat 1939-1941 i po nieudanej bitwie lotniczej o Anglię zdecydował się na uderzenie na Związek Radziecki (być może miało ono charakter prewencyjny). Po bitwie pod Moskwą przejął osobiste dowództwo nad frontem wschodnim. Popełniał coraz bardziej drastyczne błędy strategiczne, co doprowadziło do klęsk pod Stalingradem i Kurskiem. Licząc na nowe typy broni był zdecydowany wszelkimi siłami kontynuować wojnę, mając nadzieję na rozpad koalicji antyhitlerowskiej. Do końca życia pozostał fanatykiem przekonanym o swym dziejowym powołaniu. 30 kwietnia 1945 roku, gdy Armia Radziecka zaczęła szturm Berlina, popełnił samobójstwo wraz ze własną towarzyszką życia - Ewą Braun