Co oznacza Zaściankowa szlachta laudańska

Co to znaczy: W Potopie Henryka Sienkiewicza ukazana została w pierwszej kolejności szlachta laudańska, złożona z kilku znanych rodów (takich jak Billewiczowie), które zamieszkiwały dwory, i z mieszkańców zaścianków (na przykład Butrymowie). Gdy umiera stary Billewicz, dziadek Oleńki, w testamencie zleca opiekę nad wnuczką całej szlachcie laudańskiej. I rzeczywiście, pogrążonej w żałobie dziewczynie ziemianie z poszczególnych zaścianków zwożą ryby, zboże, inne dary. Przedstawicielstwo szlachty laudańskiej zajmuje się także, także rozstrzygniętą w testamencie, sprawą zamążpójścia panny. Jej opiekunowie odwiedzają wskazanego poprzez dziada Oleńki Andrzeja Kmicica. Nie wiedzą, z jaką pogardą ów dumny szlachcic traktuje mieszkańców zaścianków, których zadziornie nazywa szarakami. Będąc w odwiedzinach u panny, chwali się nawet, iż miał zamierzenie źle potraktować owych nie najznamienitszych ziemian, powstrzymał się jednak, aby nie zyskać u panny recenzji okrutnika. Oleńka ma do szlachty laudańskiej zupełnie inny relacja niż przyszły narzeczony. Traktuje swych opiekunów jak rodzinę, okazuje im szacunek i posłuszeństwo, i uświadamia panu Andrzejowi, iż i on winien liczyć się z nimi, co niezbyt się podoba dumnemu szlachciurze. Zresztą niedługo później dochodzi do sprzeczki pomiędzy Butrymami a kompanami Jędrusia– hulakami, skłonnymi do bitki, picia i uwodzenia cudzych dziewcząt. W rezultacie kompani Kmicica zostają wyrżnięci poprzez Butrymów, pan Andrzej w odwecie najeżdża ich zaścianek Wołmontowicze, paląc, niszcząc, zabijając– również niewinnych ludzi. W ten sposób okrywa się hańbą, zraża do siebie miejscową szlachtę i wywołuje gniew Oleńki. Jeszcze bardziej Kmicic narazi się porwawszy pannę, a później okrywszy się niedobrą sławą zdrajcy ojczyzny. Po przejściu na stronę króla, bohaterskiej obronie Częstochowy i osoby Jana Kazimierza, niemal śmiertelnie ranny, zostanie zrehabilitowany poprzez władcę. Królewski list zostanie odczytany w kościele w trakcie niedzielnej mszy, na której będzie obecna Oleńka i szlachta laudańska. To przysporzy panu Andrzejowi przyjaciół i uchroni go przed gniewem miejscowych, a Oleńka, odpowiednio z testamentem, poślubi Kmicica. Najazd pana Andrzeja na Wołmontowicze utrwali Jacek Kaczmarski w jednej ze swych piosenek:Wilcze zęby, oczy siwe,Groźnie garść obuszkiem furczy,Gniew w zawody z wichru zrywem,Dzika radość – lot jaskółczy,gest – to gest: zapadła klamkaPuścić kura po zaściankach:Hej, kto szlachta – za Kmicicem!Hajda na Wołmontowicze!(Jacek Kaczmarski, Potop – Pan Kmicic)