Definicja Faktoring

Co to znaczy Faktoring jest usługą finansową dostępną dla przedsiębiorców, którzy chcą zamienić własne wierzytelności wobec innych podmiotów na gotówkę. W ramach faktoringu podmiot zwany faktorem, odkupuje od przedsiębiorcy wierzytelności za gotówkę, a sam bierze na siebie Ciężar ich egzekwowania: kompletnie i nieodwołalnie (faktoring pełny), lub tylko pod warunkiem, iż wierzytelność okaże się ściągalna (faktoring częściowy). W tym ostatnim wypadku, jeżeli dłużnik nie płaci, wierzytelność wraca do pierwotnego wierzyciela i to on jest zobowiązany do prowadzenia dalszej egzekucji. Oczywiście faktor nie odkupuje wierzytelności za ich pełną wartość, lecz za sumę nieco niższą, a różnica ta stanowi jego zarobek. Tym niemniej także przedsiębiorca na tym zyskuje, gdyż zdjęty zostaje z niego wymóg administrowania wierzytelnościami, a ponadto gotówka jaką uzyskuje od faktora ma tą niewątpliwą przewagę nad wierzytelnością, iż przy jej pomocy może regulować swoje zobowiązana - szczególnie te w najwyższym stopniu pilne: wobec ZUS, Urzędu Skarbowego i kredytodawcy. Faktoring nie poddaje się jednoznacznej klasyfikacji na gruncie polskiego prawa cywilnego. w najwyższym stopniu popularne poglądy mówią, iż stanowi umowę nienazwaną o cechach umowy mieszanej lub, iż to jest zespół umów, powiązanych ze sobą funkcjonalnie, lecz niezależnych prawnie, w skład którego wchodzi umowa przelewu i inne umowy nazwane lub nienazwane, które regulują pozostałe usługi faktora na rzecz faktoranta (na przykład umowa zlecenia). Trudności w kwalifikacji prawnej faktoringu, jednakże nie są pozbawione praktycznego znaczenia, nie wpływają na dopuszczalność konstrukcji faktoringu w polskim systemie prawnym: Wedle wyrażoną w art. 353[1] k.c. zasadą swobody umów strony zawierając umowę mogą ułożyć relacja prawny wg swojego uznania, byle tylko jego treść albo cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) relacji albo zasadom współżycia społecznego, Dlatego, jak to trafnie ujął Sąd najwyższy, strony zawsze mają do wyboru trzy możliwości: przyjęcie bez żadnych modyfikacji określonego typu umowy uregulowanej normatywnie (tak zwany umowa nazwana), zawarcie umowy nazwanej z jednoczesnym wprowadzeniem do niej pewnych odmienności, w tym także połączenie cech kilku umów nazwanych (((tak zwany umowy mieszane) albo zawarcie umowy nienazwanej, której treść ukształtują wg swego uznania (oczywiście z zachowaniem ograniczeń wynikających z art. 353[1] k.c.).